Bir tostluk adalet

Bir baba düşünün… İki çocuğuyla sofrada. Önlerinde yalnızca bir tost var.

Baba bu mütevazı nimeti masaya bırakıyor ve büyük çocuğuna dönerek şöyle diyor: “İkiye böl.”

Sonra küçük çocuğuna bakıyor, gözlerinin içine ve şefkatle ekliyor: “İstediğini al.”

İşte bu kadar sade ve bu kadar derindir adaletin tarifi…

Bölme işi büyük olana düşer, seçme hakkı ise küçük olana.

Çünkü bölen, adil olmazsa, seçen haksızlığa uğramaz; hile yapan kendi nasibinden çalar.

Ve tam da burada gizlidir hukukun kalbi.

Bu sahneyi biraz daha büyütelim isterseniz…

Baba: Kanundur.

Büyük evlat: Devlettir.

Küçük evlat: Millettir.

Kanun, sofrayı kurar.

Devlet, kaynakları dağıtır.

Millet, tercihini yapar.

Eğer devlet, elindeki gücü adilce kullanmazsa, milletin gönlündeki yerini kaybeder.

Eğer millet, tercihini sağduyu ile yapmazsa, sofradaki nimetin bereketi azalır.

Ailede, bir dilim tostla başlayan bu adalet eğitimi; toplumda yasalara, kurumlara ve yönetime duyulan güvenle büyür. Evde öğrenilen vicdan, devlette adalete dönüşür. Baba adaletli oldukça, evlatlar da güvenli büyür.

Bugünlerde sıkça duyduğumuz “adalet” kavramı, aslında günlük yaşamın tam içindedir.

Ne mahkeme salonlarına, ne de anayasa kitaplarına sıkışmış bir kelime değildir. Bir baba ve iki çocuğunun olduğu her sofrada, bir tostun ortasında dahi yer alır.

Unutmayalım: Adaletsiz bölünen bir tost, sadece haksızlığa değil, güvenin çöküşüne de yol açar.

Ama adaletle bölünen her lokma, sofraya huzur, topluma düzen, millete umut katar.

Belki de bugün ihtiyacımız olan şey, sadece bir dilim tost kadar basit ama bir o kadar da derin bir adalet duygusudur.

Evde başlar, devlete ulaşır…

Ve oradan tüm millete yayılır.