Gittiler…

Gittiler. Geride bir tren gürültüsü, bir istasyon uğultusu, kulakları yırtan bir düdük sesi bıraktılar.

Gittiler; ardlarında zamanın sildiği sözleri, unutulmuş vaatleri, çatlamış bir fotoğraf karesi gibi duvara asılı kalmış hatıraları bırakarak…

Bir şarkının nakaratı gibi kaldılar boğazımızın derinliklerinde… Hani bazen insan iç geçirir de yarım kalmış bir türküye denk gelir ya, işte öyle. Ne tam unutulabildiler, ne de hatırlanmak istenildiler.

Gittiler…Bugüne kadar başbakan olanlar da, cumhurbaşkanı olanlar da.Meclis kürsüsünde yüksek perdeden konuşanlar, nutuk atanlar, meydan meydan dolaşıp alkış toplayanlar…

Devleti “biziz” sananlar, milletin ferasetini hafife alanlar, sandıktan çıkan iradeyi sadece kendi koltukları için kullananlar da gittiler.

Zannedildi ki bu makamlar sonsuzdur.Zannedildi ki alkış hiç bitmez, protokol hep ayakta bekler.Zannedildi ki uçaklar hep hazır bekleyecek, korumalar hep etrafta dolanacak.Ama gitmek, en büyük gerçektir. En çok unuttukları da buydu.

Bugün isimleri okul kitaplarının dipnotlarında geçiyor belki. Bazılarının adı caddelere, havaalanlarına verildi, ama halkın gönlünde ne kaldı?

Kimileri yalnızca krizlerle, zamlarla, yolsuzluklarla anılıyor.Kimileri ise suskunluğu ile, cesaretsizliği ile, tarihi dönemeçlerde halkın değil, çıkarın yanında duruşu ile hatırlanıyor.

Ve bazılarının ardından ise hâlâ bir “ah” yükseliyor halkın dilinden.

"Keşke bugün olsaydı," denilenler…Samimiyetle, dürüstlükle, millete ait olmanın ne demek olduğunu gösterenler…

Onlar da gitti. Onlar da bu toprakların göğünde bir yıldız gibi kaydı. Ama bıraktıkları iz, hâlâ görülüyor.

Zaman değişir. Sandık gelir, gider. İnsanlar gelir, gider. Ama devleti yaşatan; halkın adalet beklentisi, ekmeğine uzanan ellerin uzak tutulması, çocuklarının geleceğine sahip çıkılmasıdır.

Gidenler, kendilerinden sonra ne bıraktı?

Bir ekonomi enkazı mı? Bir ahlak çöküntüsü mü? Yoksa adaletsizliğe kurban edilmiş bir toplum mu?

Bugün sokaktaki insanın gözleri neyi anlatıyor?

Gidenlerin yönetiminde büyüyen bir ülke mi, yoksa sessizliğe gömülmüş hayaller mi?

Bugün yine birileri konuşuyor. Yine yüksek perdeden sözler söyleniyor.

Ama bilinsin ki, halk artık yalnızca konuşanı değil; yaptığı ile konuşanı dinliyor.

Koltuklar gelip geçici, icraat kalıcı. İsimler silinir, eserler kalır. Unvanlar biter, vicdanların terazisi baki kalır.

Ve halk unutmuyor.

Kimin millet için mücadele ettiğini, kimin kendi serveti için savaş verdiğini…

Halkın hafızası, sandıklardan daha güçlüdür bazen.

Gittiler.

Ve her biri bize bir şey öğretti. Kimisi ne yapılmaması gerektiğini, kimisi nasıl iz bırakılacağını…Ama hepsi bir gerçeği bıraktı geride:Hiçbir iktidar sonsuz değildir.

Hiçbir güç, halkın duasından büyük değildir.

Tren çoktan kalktı istasyondan.

Geride yalnızca bir uğultu kaldı.

Ve yeni bir trenin geleceği beklentisi…