Hayat o kadar çabuk geçiyor ki...

İnsan yaşamı kısır döngüden ibaret değil mi?

Daha dün Ramazan başlamıştı, arkasında bayram geldi; kucaklaştık, sevindik, geçmişi yad ettik. Şimdi ise bir seçim telaşının içinden çıkalım derken, sürenin uzadığını görüyoruz. Hayırlısı deyip beklemeden başka ne çaremiz var sanki derken kurban bayramı telaşı başlayacak!

Bu böyle devam edecek... Eski nesiller kaybolmaya, gelecek olan yeni nesiller ise aynı yaşamı devam ettirmeye çalışacaklar.

Geride tek kalan ise geçmişi yad ederek atalarımızın bizlere bıraktıkları mirası geleceğe taşıma derdi olacak.

Örf adet ve geleneklerimizi devam ettirerek yeni gelen nesile geçmişten güzellikler belki de onlara göre çirkinlikleri bırakmak yine de borcumuz olduğunu unutmamız gerekmektedir. Bazen nesiller arasında kopukluklar başlayacak belki de soy kütüğü dediğimiz şerit ortadan kaybolacak.

O zaman unutmamak gerekir her şeyin bir başlangıcı vardır. Her başlangıcın da bir sonu... Oysa ki yalanların ayyuka çıktığında anlarsın hiç görmediğin sonsuzluğun koca bir hayal olduğunu.

Hafızanın aslında en büyük düşmanı olduğunu görürsün.. Öyle kolay harcar ki değer verdiklerini ve o kadar kolay siler ki içine sinmiş vazgeçilmezlerini, utandırır insanı kendisinden, bir iğne deliğine girercesine yok olur gidersin.

Zaman o kadar acımasızdır ki sana olan değerleri alır götürür, sessizce, sonra da dalga geçercesine önüne uzatır fakat sen yetişemezsin çünkü onlar senden uzaklaşmışlardır.

Sen kendini sorumlu tutarsın tüm olan bitenden, zamanın günahını üzerine alırsın ve hafızanın yarattığı koskoca bir uçurumda yuvarlanır durursun  ve tüm bu olumsuzlukları unutursun.

Sonra bir umutsuzluk kaplar içini denizden çıkmış balık misali çırpınır durursun. Bu kadar çabuk nasıl unutulduğunu düşünürsün  bu kadar kısa sürede nasıl unutulduğunu aklının içerisinden  geçirir kendi kendini yargılarsın. Belki bunları gece rüyanda görmüş gibi düşünür durursun şaka mı gerçek mi diye saatlerce kafa yorarsın.

Bu kadar hayallerin içerisinde unutulduğunu anlarsın artık sana hayat bir oyun havası,belki kulaklarına söylenen küfür, beklide suratına atılan bir tokattan bir parça olduğunu düşünürsün.Yazın sıcakları bile olsa sen kara kışı yaşarsın çünkü içinde fırtına ve kara bulutlar vardır.İliklerine kadar üşürsün.

Artık çalan her kapının ziline fırlamak, ve koşmaktan vazgeçersin. Eline kalemi alıp iki satır karalamaktan umudunu yitirirsin.

Bilirim hiç bir teselli fayda etmez şu an sana, her söylenen söz sadece bir harf yığınıdır aslında.

Unutursun, şimdi zor gelir biliyorum.

Korkarsın kendi benliğinden, bir köşede iki büklüm olur, büzülürsün.

Fakat ben şunu derim hep...

Hayatımız bir kısır döngüden başka bir şey değildir. Her başlangıcın bir sonu vardır. İnsan ömrü de o kadar kısadır ki düşünün bir kere ezanla gelip sela ile gittiğimizi iki kaşın arası kadar yakın olan ölümün hissini duymadığımızı geleceğe bakarak neler yaptık dediğimizin hiç olmadığı bir dünya da ne için yaşadığımızı bile anlamış değiliz.

Ne yaptık ki insanlık için arkamızdan neler söyleyecekler bunu hiç düşündük mü?

O zaman bu kısa zaman içinde düşünelim değil mi?